اگر بخواهیم طرز قرارگیری عکاسی خطوط تولید را در میان سبک ‌های عکاسی تشریح دهیم، بهتر است آن را به عنوان یک شاخه یا سبک مجزا در نظر نگیریم. این عکاسی بیش از آنکه یک سبک مجزا باشد، زیر مجموعه یا شعبه عکاسی صنعتی است که عکاس صنعتی به آن اشراف دارد.پیچیدگی و ازدحام ناشی از گره‌خوردگی برای این مدل عکاسی نیازمند برنامه ‌ی منسجم و از پیش تعیین شده است. از آنجا که عکاسان صنعتی متبحر، با کسب تجارب متعدد عکاسی کرده‌اند، قادرند با چنین مسائلی با روند بهتری مواجه شده و آن را مدیریت نمایند. در مقابل، برخی عکاسان صنعتی بی‌تجربه یا کم تجربه، با ورود به کارخانه و دیدن درهم‌ آمیختگی‌ها و آشفتگی‌ها رنگ باخته و تمرکز روی هدفشان را از دست می‌دهند.

دنیای مدرن با یکی از معضلات حقیقی روبروست و آن کمبود نیروی انسانی است. کمبود و عدم حضور نیروی انسانی که جزء مطرح‌ترین ملزومات صنعت به شمار می رود، این عرصه را دچار سردی نموده و حضور ماشین آلات و ابزارها را پررنگ‌تر از هر موقع دیگری نمایان کرده است. با آنکه تلفیق گرمای نیروی انسانی و سردی نیروی ماشینی پدیدآورنده زیبایی در عکاسی از کارخانجات تولیدی می‌باشد، اما با اتوماتیک شدن دستگاه‌ها شاهد کمتر شدن نقش‌ها و وظایف نیروی انسانی هستیم. بنابراین، عکاسان صنعتی می بایست، با بهره‌ جویی از تکنیکهای پویا و نورپردازی ‌های مدرن و مبتنی بر شرایط، تصاویر را احیا سازند و کمبود عناصر زنده و محرک را جبران نمایند.

از آنجا که عرصه عکاسی عرصه‌ای هنری است، تلفیق صنعت و عکاسی دیدی هنری به مسائل صنعتی بر جای می‌گذارد. بسیاری از عکاسان مبتدی بر این تصورند که سردی یا خشکی ماشین آلات یا ابزارهای خط تولید با ایستادن کنار اپراتورها قابل جبران است. از این رو، عده کثیری از آنان در تلاش هستند تا طی اقداماتی این روند را به همراه اپراتورها ثبت کنند. این تصاویر که بی‌شک مشابه عکس‌های یادگاری است، شباهت چندانی با تصاویر حرفه‌ای عرصه تصاویر خط تولید ندارد. در مقابل، عکاسان صنعتی پیشرفته با تکیه بر توانایی، سابقه و تجربه تصاویری جزئی و زیبا خلق کرده که حتی اپراتورها پس از چندین سال کار با دستگاه آن را نمی‌شناسند.